Vyggies in die Harde Son

Fushia is die kleur, ek dink.
Gesiggies gedraai na die son, die harde son.
Voeltjies gaap en val amper van die stokkies af.
Die rose verlep.
Dahlias en Angeliere het lankal die stryd verloor.

Doringboompie, Frangipani, Magnolia en Koorsboom staan dapper regop op parade.
Bosveld gras droog en geel waai in die wind.
Sand, stof en klippe.
Harde son bak, bak die blare af, die bas af.
Genadeloos.
Sonder belofte van verligting.
Harde son.

Hoe pragtig kom hul almal op.
Blomme van alle kleure en geure.
Solank dit reen.
Solank die sonnetjie tussen die wolke wegkruipertjie speel.
Solank die grond vriendelik nat is en die voeltjies in die plassies speel.

Blom-mens kom deur die skemer loer.
Ogies groot, vel lig en lippe vol.
Skugter lag die tieners, mooi en sterk en jonk.
Rooskinders met mooi huise waar selde trane loop.
Angeliere vol plesiere en genot.
Doringboompie seuns leer rugby, krieket en golf, praat met pa oor die Effektebeurs.
Orgidees, Gesiggies, Magnolias... almal so pragtig, so kosbaar.

Af langs die stofpad, naby die rivier is waar Alwyne, Plakkies en Vyggies staan.
Waar drank goedkoop loop en onmenslikke wreedheid armoede onderstreep.
'n Paar Vyggies groei in die stad, in die pastorie maar, hulle het lankal geleer om soos rosies te staan.

Vyggies staan wortels diep.
Rosie gooi wortels wyd.
Vyggies hou die water vas.
Rosies speel en lag en plas.
Vyggies klou en bly maar laag.
Rosies klim al hoer en hoog.
Harde son kom.
Wolkies vlug.
Barre aarde.
Vuurwarm grond.
Kaal, kaal klippe.

Genade!
Lewe!
Ag, Vader help!
Rosie mensie struikel en val, val en val;
tot net die stokkie bruin en alleen, droog in die akkertjie staan.
Vyggies draai hul gesiggies na die son, die harde son.

Hierdie Een

Met die tweede kramp bel sy die vroedvrou. Haar oudste kind het aan die slaap geraak tussen die poppe. In die badkamer val die baba uit in die toilet. Haar misnoee met die kind se geslag laat haar vir 'n sekonde wens sy kon dit wegspoel. Sy knoop die geboortegordel en wag vir die vroedvrou. Waar die baba stil op die  vloer le^ kom 'n onsienlikke vinger saggies te ruste tussen haar ogies.

Later, maande later, le^ die ou dingetjie in haar wiegie. Sy huil maar niemand kom nie. Haar boudjies brand. Haar magie is leeg. Ousus is te klein om te help. Pappie werk. Mammie is in die badkamer, besig om op te gooi. Wanneer gaan sy leer dat huil 'n nodelose misbruik van energie is? Die Meester buig oor die wiegie en plaas 'n vinger op haar koppie en fluister: " Hierdie Een."

Na amper 'n hele mislikke somer gaan mammie na 'n kleniek om die baba te he^.  Ousus en kleinding bly by ouma. Hulle begryp nie wat aangaan nie. Hulle weet net "Mammie is weg".  Toe sy terugkom huil sy baie. Sy kan nie die kinders se gekerm verdra nie. Sy bind hulle beentjies met ou sykouse aan die tafelpote vas, los hulle daar op komberse om te sit, te speel, te slaap. Die Meester buk ongesiend oor die kleintjie, sit Sy vinger tussen haar ogies en se^: " Hierdie een. Hierdie een."

Pappie vat haar saam met hom. Miskien kon mammie nie ophou huil oor boetie se dood nie. Miskien was sy nie lus vir die baba nie. Miskien was 'n twede dogter oorbodig. Pappie laat haar speel in die modder waar hy tuinmaak. In die olie en gereedskap terwyl hy aan di  kar werk. By die rivier bind hy 'n tou om haar lyfie vas met die ander end om 'n boom sodat sy nie inval terwyl hy visvang nie. Meester le^ Sy vinger saggies op haar voorkoppie.

Later l^e ons blommetjie alleen in die donkernag, yskoud op haar bedjie. Nagmerries, slegte drome en 'ruggie stukkend geslaan met 'n lat. Sy wonder wanneer dit gaan stop. Sy wonder of iemand ooit regtig lief sal wees vir haar. Miskien is sy so sleg dat die hemel haar nie wil he^ nie. Maar die Meester buk oor haar bedjie, le Sy vinger op haar voorkoppie, reg tussen haar ogies en se: " Hierdie een. Hierdie een. Hierdie een..."

'n Dag breek aan toe baba 'n kind word. 'n Derde dogter was teen daardie tyd gebore en die gesogde seun is 'n baba. Ons kindjie dra 'n geel rokkie met swart skoene sonder kouse. Haar hare is lank in twee vlegsels. Onseker en skugter leef sy om weg te kruip. Op 'n Donderdag, jeugdag, loop sy die gangetjie af tot voor die kansel. Raak sy weg in die skare wat reageer op die  uitnodiging. Die Meester se vinger rus op haar voorkop en Hy se^: "Hierdie een. Hierdie een. Hierdie een is Myne."

Niks maklik in die Winter.

Niks is maklik in die winter nie. Laat herfs kom die ys. Dit sit op alles en skitter in die vroeee more-son, blinkertjies op rooi, geel, roes en vuurvlam blare wat net minute bly. Groen gras lyk grys en wat swart is, is glad.

Vroegmore moet ek roer om die ys van die kar se ruite te skrap. Vergeet om handskoene aan te trek is pynlik. Die sole van my skoene is 'n probleem maar ek is al klaar moeg van stewels dra...... Hoe moet 'n dame altyd haar skoene in die kleedkamer aantrek want dis stewel weer....  Die eerste sneeustorm word met die opwinding van 'n staatsbesoek of winterparade verwag.  Die winkels word oorhardloop soos mense melk, brood, koue vleis, kaas en water koop. Almal word weerprofete. Vreemdes vra uit oor ys, sneeu en temprature. "Hoe lyk dit daar buite vandag?"

Jasse, baadjies, mussies, handskoene, serpe, stewels.....  Sneeu is so mooi as dit val. Dit wieg-sweef af aarde toe soos 'n miljoen donsvere. Die bere het die regte idee, eet jouself trommeldik en slaap die winter om. Dit neem soveel tyd en energie om gereed te maak om uit te gaan dat mense nie regtig wil uitgaan nie. Nuwe sneeu sit op heinings, bome  posbusse soos die koekversiersel by kerkbasare. Baie huise se verhitting is houtstowe, kaggels of olie "boilers". Hitte is meer gesog as spookasem op die jaarlikse skou. Ekstra vensters word oor die ander vensters geskroef. Grys dae sonder son word donker voor die middag om is.

Vlieg ver in my dagdrome na warm suiderson, buffelgras en stofpaaie; klonkies en hul donkies, ander met draadkarretjies met politoer blikkies vir wiele. In my oor die tale, baie tale wat ek nie verstaan nie maar tog bekend in hulle ritme en melodie. Houtvure wat vroee more kom op die Laeveld lug en my aanmoedig soos Moedertjie se hand op my skouer.

Sop en bredie, gebak van alle geure en kleure. Die morelug, koud en vars, vertel van pasteie, spek, eier en kaneel. Boeretroos in bekers. Kaggelvure. Sagte musiek oor die radio. Dis nog skemer buite en die sneeu kraak. Ons gaan nou jag want niks is maklik in die winter nie.

'n Oomblik, 'n minuut, Tyd..tyd...

Die foon styf vasgedruk teen my oor loop ek die kombuisdeur uit. Selfs die geraas van die lopende kraan is te veel. My hele wese kraak in my poging om te luister na wat sy se maar, op die end is dit net die toon en buiging van haar stem wat haar wense oordra. Dit klink soos: "Ek is moeg en gedaan en kannie meer aangaan nie." Die laaste woorde kom helder en duidelik in my oor, my hart. "Ek is vreeslik baie, baie lief vir jou." Snikke, 'n kreet breek los in my want ek weet dis die laaste keer wat ek haar stemmetjie hoor. Tyd!!!! As ons net meer tyd gehad het.

Mens moet werk, 'n lewe verdien. Daar is skottelgoed om te doen, wasgoed te was, 'n huis om skoon te maak, kos te kook. Take soos inkopies doen, motor diens of laat was, selfs tandaards of dokter toe gaan. Die dinge wat mens dink saak maak soos kuns musiek fiesiese oefeninge....  Dit frustreer my want dit voel so nutteloos, so doelloos, so..., so mors van tyd.

Vier kort daggies het baie gou verby gevlieg en later sal ek bitter spyt wees dat ek dit nie maar bietjie meer uitgerek het nie. Elke minuut saam probeer ek in my geheue inbytel. Diep asem tuie om die aroma te onthou. Die kleure, die klanke, onthou. Asof ek swat vir 'n eindeksamen vir my siel. Ons was na aan trane die aand voor ek weg is. So baie dinge om nog te se en so baie vragies nog te vra... Daar was nie tyd nie.

Ek wil teruggaan dertig, veertig jaar terug. Die dae wat verwyl was met kommer, vrees en bitter haat van my jeug gaan optel, bymekaar maak. Dis tyd, kosbare tyd. Tyd om met die mensies wat ek liefhet te spandeer. Tyd om te luister. Tyd om stil-stil saam te wees. Tyd om lief te he. Tyd om mooi dinge te doen en se. Tyd om vreugde en lig te bring. Tyd, ag, net nog 'n bietjie tyd.

Daar is 'n vae troos in die  belofte van ewigheid. Die ou kerkliedjies wat vertel van dae sonder end in die hemel word nou vir my dierbaar. Drome oor hoe ons nooit weer sal totsiens "se" nie. Op die strate van goud, langs die ewigge rivier.... sal daar genoeg tyd wees? Ek hoop so. O Meester ek hoop so.

Skuldig

Hy het nie regtig geweet wat hom getref het nie. Die skoot weergalm in die koue lug en spring van die gevriesde bome, klippe, heuwel. Sy liggaam vlieg in die lug, spin 'n halwe draai, val op sy rug, kop eerste, oor die droee blare en sneeu teen die heuwel af. 'n Boom stop sy glip. Is hy dood? Ek hoop so.

Jammerte omdat ek hom eerste raak gesien het, in my onskuld, hom uitgewys het. Jammer mooi klein roesbruin diertjie, jammer dat die boer sy kuikens moet beskerm, jammer dat ek nie maar liewer stilgebly het nie, jammer dat al hierdie dingetjies jou lewe gekos het, jammer dat ek daar was, jammer... jammer... jammer...

Soos dominoes word daar gese. Of was dit die vlinder-effek? Wat maak dit tog regtig saak? Alles is inmekaar geweef. Niks staan alleen. Elke ding hoe klein ookal, beinvloed die ander. Die besonderse donker grommende wolke skiet weerlig strale uit. Swaar trane dik met hael reen uit die donderse weer. Nat aarde, oorstroom na jare se droogte, verspoel in die oorvloed. Waar gaan die saadjies vashaak, vashaak en miskien groei?

Enkele tree, enkele woorde, enkele aksies, die kyk in n oog, elkeen word 'n steen in die kasteel wat ons gevangenis word. Ons pyn word bitter veroordeling. Swaar gebukkend onder die las, struikelend hou ons die glimlag vas. Buite sonskyn, binne reen en hael... ys. 

My liewe klein foksie 'n minuut vroeer sou my gesig weggedraai gewees het. My oe op die hond. Reg op daardie oomblik moes die gesprek se angs my oe buite toe jaag. Uit die vertrek en die seer vrees wat my forseer om vals skuld reghoekig in die gesig te staar.

Tuis, Werklik Tuis....

Ek kan die stof met die veraf houtrook op die morelug ruik. Die knars van die sand en die droee gras onder my voete amper hoorbaar. Die vars koelte van die vroeg more skemer verkwik my siel. Opgewonde om te gaan stap, om die volgende uur en n bietjie met my Vader te gaan gesels. 

Dan wanneer ek terugkom, met my innerlikke storm n bietjie meer uitgewoed, is Moedertjie daar. Haar nagrokkie steeds aan maar sy sit in haar stoel onder die lamp met haar hekelwerk. Sy se ek moet tee kry. Dit klink lekker soos n fees uitnodiging. Die tee proe soos tee maar dit is so baie beter uit Mammie se mooi blomme bekertjie met die dun randjie.

Die deure, nee hekke, van my hart het oopgeval. Die trane wat moes kom, wou kom oor soveel gebeure tuimel uit soos kalfies uit die stal in die lente. Snikke kom van ver uit my siel, jare se droefheid wat in my hartkas ingeprop was verskrik my met die oorvloed. En my skaam poging om dit weg te steek slaag glad nie.

Hoe hou mens die teuels van jou hart as jy amper nooit tuis kom nie? Dawid se na waters waar daar rus is. Het hy n tuis-plek bedoel? Nie die plek nie maar die mens wat "tuis" die waarde gee. N mens-plek waar jou gees en siel weet, weet sonder jou denke, dat jy veilig is, dat jy geliefd is. 

Hoe heg mens waarde aan so n gawe? Hoe kleur mens die prentjie sodat ander verstaan? Hoe weeg dit in die skaal van skatte? Huistoe waar ek tuis is. Dis waarna my hart verlang.

N Tyd Om Te Praat

Dit was een  van  daardie oomblikke waarna jou gedagtes terugkeer male sonder tal. Oktober 22. Maandagmore. Die voels was nog nie klaar met hul eerste vers van die dagbreek lied nie. Bloukop koggelmander het skeef-skeef die bome ingehardloop. Ek dink amper dit het gereen die vorige nag.

Ons was in die rylaan langs my verloofde se kar. 'N klein fronsie het tussen haar oe gespeel. Mooi bruin-groen oe, unieke oe wat n skilder al sy dae sal gee. Daar was 'n honderd vrae in hulle. "Kom jy nou net van die biduur af?" Die antwoord kon maar net nie verby die knop in my keel nie. Al wat ek kon aan dink was om weg te kom. Die deur was oop en vir een of ander rede het ek die kaartjie uit my Bybel getrek en oorhandig.  Meer konsternasie. "Is dit mutual?" Ek skud net my kop want trane rol al klaar. " Kom terug 10 uur...."

Die dag en dae wat hierna gevolg het was geensins maklik nie. Mense se teleustelling het in woede ingedraai en die geblaf het dit moeilik gemaak vir die pastoor.  Die stofwolk wat my besluit veroorsaak het was verstikkend. My gemoed, my jong hart, kon kwalik staan onder die geweldigge druk. Hulle wat nog genade in hulle harte vir my oor gehad het, het probeer help op enige manier moontlik... Party in die proses het dinge net donkerder ingekleur.

Dit was moeilik op soveel tereine, tog het ek in die jare sedert, die Here n duisend dankies geoffer omdat hierdie mensie die moed gehad het om die moeilike vrae te vrae. Dit het nie baie geneem om my te kry om te erken wat my hart reeds geweet het nie. Al wat ek nodig gehad het was iemand om my toestemming te gee om te doen wat ek geweet het moes gedoen word. Dis n brawe ding om te doen; om iemand te oortuig dat die verhouding wat hulle aan klou nie die beste vir hulle is nie.

Liefde of verliefdheid maak mens blind. Jy het reeds prentjies van die sekuriteit wat voorle. Daar is n rus met weet wat kom. Al is daar n knaende vraagteken in ons siele, ploeter ons maar voort want ons dink dis maar net one eie simpelgeid. Ons vertrou nie die stem wat diep uit ons gees vir ons rooi ligte gooi nie. Miskien het die tradissies van die kerk, die baie leerstellings, wat ge-orden is om ons vas te boei aan die kerk en nie noodwendig Christus nie,  ons geleer om nie hierdie innerlikke stem te ag nie.

Dit neem mense wat omgee vir jou, mense wat die gevaar waag om jou vriendskap te verloor, om jou te stop. Dit neem iemand om te vrae: "Is jy seker dis die regte ding?" Hoe baie hartseer, pyn en ontsporings kan verhoed word as ons maar net n bietjie brawer was? As ons eerlik met 'n vriendin, 'n maat, kan wees oor die rigting wat hulle inneem? Hoe kan ons miskien mekaar se lewe, bediening, loopbaan, familie ens. red.

Maar heellaas! Ons is meestal in ons verskriklikke ordentlikheid "useless" in die werklikheid van mekaar se lewe. Ons kies om eerder vir nagte sonder slaap te gaan en te bid tot ons regtig blou in die gesig is. Ons kies om niks te se nie maar ons, soos die geel lafhartigges wat ons is, te onttrek. Ons hou ons die reg voor om later, as dit te laat is, kommentaar te lewer. Ons kan dan lekker daaroor "deel", of om eerlik te wees,  te skinder. Maar ons mond was vol tande toe woorde kon saak maak, toe ons die risiko moes loop om self skade te ly ter wille van iemand wat ons voor lief is.

Vir hierdie oomblikke sug ek. Vir die tye toe my ruggraat maar slap was en my woorde, in my siel alleen in die nag, in monsters vergroei het. Ek staan nou aan die kantlyn van jou lewe, met my hoed in my hand, woordeloos bid ek dat jy die braafheid sal he wat my ontbreek het. Bid ek elke dag, baie kere, "Ag Here, beskerm." "Ag, Here keer die onheil wat ek so tasbaar voel." " Genade, Here Jesus, Genade!!"

En my teleurstelling vir my eie geel "gutless" hart ken geen perke nie.

Hy verras my siel.

Ek hou glad nie van verrassings nie, soos party mense glad nie van harlekyne hou nie. Dit laat my kop gons, my keel toetrek en my hart so wild klop dat dit seer is. Daar was miskien te veel onaangename verassings in ons kinderdae. My opvoeding het my geleer om my emosies binne te hou maar die eerlikke waarheid is dat verrassings, selfs die goeie verassings, nie my koppie tee is nie.

Gee my liewer bietjie tyd om voor te berei vir wat ookal mag kom. Al is daar fiesies niks wat kan gedoen word nie, laat my denke en emosies ten minste rat verander. Dis hier waar die soete Heiligge Gees my genadiglik meestal waarsku as daar n verassings aanval kom.

Soms is daar smagte in mense se siel, sulke verlange wat net vir 'n oomblik soos dou op die bosveld gras is. Jy verlang na n geur, 'n klank, die voel van iemand se hand, die klank van 'n stem, die  spoortjie wat trane deur grimering maak tydens aanbidding en jy dink dis te simpel om eens oor te bid. Mens laat dit maar gaan in die gemorslaai van ons siele want dis dalk onbereikbaar en te kosbaar om te deel.

Maar dan kom daar die tye wanneer die Heer uit hierdie laaitjie Sy verassings bring. Dis met hierdie sugte, hierdie begeertes, wat ek Hom hoor fluister: "Ek lief jou, jy is myne." "Ek hoor jou, Ek antwoord." Hy sien die smagte in my innerlikke geheimenis en van daar pluk Hy Sy liefdes rosies wat my last giggel soos n verliefde skoolmeisie.

Heer, gee my die gewaarwording om nie hierdie liefdesrosies te mis nie. Wanneer my lewe jaag en al meer en meer versugtinge die laatjie volmaak, laat my besef wanneer U vir my so rosie stuur.

Kom hier, my geliefde, kom rus 'n bietjie.


Vandag gesels ek met n hartsvriendin oor die afgelope maand se gebeure in my lewetjie. Toe besef ek hoe party lesse eerste hands geleer moet word. Ons mis  belangrikke dinge omdat dit nie by ons opinie van geestelikheid pas nie. Party goed het ons met goud geverf, soos die babatjie se eerste skoentjies wat gebrons word. En ander het ons agter in die kaste weggepak en van vergeet. 

Dertig jaar terug, toe ek jonger en vol energie was, het my gejaag na God my in 'n boom laat beland. Ons was so besig met mensies bedien dat daar bitter min tyd was vir persoonlikke tyd met die Here. Daar was 'n boom wat oor die rivier gehang het. Hier kon ek saans met skemer wegkruip om tyd en ruimte te deel met die fokus van my soektog. Sonder om regtig te verstaan wat en hoekom ek dit gedoen het, het ek vir meer as twee weke daar gaan inkruip vir 'n paar minute met die liefde van my siel. Dis hier waar Hy so duidelik gese het:" I want you to go to Amerika." 


Die hunkering van my siel kon nie stil raak nie. Deur die jare het ek agter Hom aangejaag met die doelgerigtheid van 'n maraton atleet. My intelegensie is volgeprop met feite. Ek het die Bybel van voor tot agter en agter tot voor gelees in twee tale, baie vertalings en Grieks en Hebrews begin studeer sodat ek presies kan weet wat dit se. My gebede was baie en altyd grypend na die volgende boek of openbaring. Aanbiddings liedere vul my gemoed deur amper elke wakker oomblik.  Tog weet ek nou dat daar lesse is wat ek nie kon leer op hierdie manier nie.

Daar is oe en ore in ons harte. 
"Here laat my luister met my hart. 
Laat my sien met my gees." 
Daar is n plek van siele rus. Daar is n plek waar mens tot ruste kom. Waar die spartel na volkomendheid tot stilstand kom. Die passie is nie dood nie. Die liefde is nie flou nie. Nee, dis dieper en loop swaar en ernstig. 

Daar is 'n plek, 'n tyd, wanneer my siel soos 'n volgedrinkte baba my rus vind in Sy teenwoordigheid. Hier is die volheid van Sy wese genoeg. Hier merk ek nie meer versies om te kruis verwys vir latere studie nie. Hier loop ek stadig en voel my siel 'n holte waarin ek pas. 

Ek hoor met my harts-ore Sy stem na my roep. Hy roep so saggies, so amper fluister : "Kom hier my geliefde. Kom rus so bietjie."

'N Tyd om ons Huis in Orde te Kry - Afrikaner Volk.

Ek kon my innerlikke skok kwalik wegsteek. Wat vier jaar terug n op en wakker, gelukkigge tannie was, met liefde vir die Here en n skitter in die oog bly daar nou n gebroke, brose mens wat kwalik teenwoordig is.  Wat het gebeur? Wat het hulle met tannie gedoen?   Daar volg n verhaal van n seun en sy vrou. Van kinders wat van die ouer verwyder raak en dan die koue, haatsinnige gedrag.  My hart wonder of die vloek slegs een familie beset. Of miskien erens in die voorsate het iemand gruwelik teen die Here gesondig en hierdie geskeurde, gebroke familie is die gevolg.

Maar met die volgende harts oopbloting sien ek die pyn in die moederhart and die angste verlange na n kind wat haar nie meer wil ken nie.  En dan die volgende een: hulle staan tussen ouma en oupa en kleinkinders. Dan is daar een wat amper 5 jaar laas met sy ma gepraat het, getroud is sonder haar en vir wie sy nie meer bestaan nie. Moeders sny hulle af van hulle kinders, wil nie he daar moet geweet word waar sy woon nie en kinders, moeg van die gedurigge pyn en soeke na liefde draai om na ander oorde van sorg. Seuns wat so moeg is vir hulle wrede pa dat hulle selfs vir ma oortuig om te skei.

Wat op aarde het hierdie nasie oorgekom? Waar le die knak wat so skeur aan die materiaal waarvan ons gemaak is? Is daar enigge hoop? Het ons n oor om te hoor?

Die Woord praat van n gebrek aan natuurlikke liefde in die laaste dae. Is daar iets meer natuurlik as om vir jou kinders lief te wees? Daar staan geskrywe dat in die laaste dae sal die Here die harte van die kinders na hul ouers draai en die harte van die ouers na die kinders draai. Is dit dalk die vyand se plan om sy eie "tjaila" tyd uit te stel??

My siel kreun onder die gewig van die droefheid wat hier onder die oppervlakte sit. Die hulpeloosheid, seer verlange kruip in my siel in. En die bitter haat verwurg my amper.... waar hartloop ek met hierdie las vir n verrinneweerde nasie?

Koning Dawid se hy gaan vra by die Here, Here wat nou? Ek kom ook daar uit. Want die gruwels wat ek hoor maak prentjies in my hart waar dit vashaak en my boelie, selfs wanneer ek iets probeer geniet. Dit sit soos n bosaap op my skouer en ek luister, luister maar weer na n ander hartverskeurende verhaal.

O Here, die wreedheid. Die wrede afknaag en woede van die sambok wat neerkom op die mooiste dogter se rug om haar te forseer in n huwelik teen haar wil... het ons dan geen liefde, geen waarde vir God se gawes nie?

Ek soek vir antwoorde vir die vieslike, gruwelikke gebeure op die nuus en dan wonder ek of hierdie nie dalk alles deel is van een groot skuld nie. Ons doen en doen en praat en praat en reken nie op die opinie van die Here wie ons so maklik belei as Meester nie. Ons maak die bed, die nes, aaklig vuil en dan soek ons die Here om ons te red. Hoor ons die harde woord?  Kan ons hoor dat ons moet omkeer en terug draai, terug draai van ons euwel in ons misbruik en mishandeling van ons kinders?

 Kan ons hoor dat daar 'n God is wat die kindertjies wat so verniel word na Hom toe roep? Ons stel ons aan dat hulle aan ons behoort soos n slaaf, soos n stupid inboorling sonder siel(nie my opinie nie)..... Hoe kan ons, ons kinders se siele so verkrag en dink die Here is goed daarmee?

Dis dalk tyd om ons kniee te buig voor ons God en ons gesinne; vergifnis te soek vir die onnosele arrogansie van ons wandade in ons huise. Dis die moeilikste groep om ons voor te verootmoedig. Ons kan nie buig voor hierdie gehoor nie. Ons klou aan die reg om baas te wees. Vergeet ons dan dat Jesus leiers as dienaars aanstel en van hulle die tol sal verwag vir die siele onder hulle sorg?

Oor Dood en Treur.

Vanmore loop my hart weer ver draaitjies.

 My kleindogter en ek eet ontbyt saam as ek nie werk nie. Ons luister na Juanita du Plessis se album "Altyd Daar". Dis wat ons maar altyd doen sedert sy babatjie was. Daar is n liedjie "In die Hemel." Gewoonlik kan ek daarna luister maar vanmore loop die trane weer. Dis een van die liedjies wat hulle by my ousus se begrafnis gespeel het.

Verlede naweek het ek twee nagte gewerk by 'n familie wie se bejaarde moeder op haar sterfbed gele het. Die hartseer het swaar in die woonstelletjie gehang. Daar was mooi meubels van plekke met interessante name. Die skilderye kon self iemand soos ek sien was van plekke soos Egipte en Venesie. Van die paar gesprekke wat die kinders met haar gehad het was hulle lewe vol avontuur en liefde. Teen Maandagmore het my trane so maklik soos hulle trane gevloei.  - Dis hoekom ek nie goed was as 'n verpleegster nie. Ek was te emosioneel oop. -

Dit laat my dink aan dood en treuring en hoekom sommige verkrummel onder die druk van die verlies. My sus het haarself dood getreur. My seun se skoonma het haarself dood getreur. Albei het hulle oudste kinders aan die dood afgestaan so drie of vier jaar gelede. Gedurende dieselfde tyd was daar twee ander moeders wat ook hulle kinders moes begrawe. Hierdie twee gaan aan met lewe. Een van hulle het twee weeskinders aangeneem na haar seun se afsterwe. Wat veroorsaak dat mense se harte so stukkend breek dat dit nooit weer heel word nie?

Die evangelielied kom in my gedagte op:"Wie kan harte troos soos Jesus? "
Om iemand aan die dood af te staan is seker een van die mees hartverskeurendste dinge wat ons hier op aarde kan oorkom. Hoe leef mense in plekke waar dood en onreg en verdrukking die orde van die dag is? Ek dink baie daaroor. Het die Here spesiale genade wat Hy gee vir hierdie plekke? Of word daardie deeltjie van mense se harte so hard, van al die seerkry, dat dit verdik en nie meer kan voel nie?

Here, help my hart om te kan staan onder die druk van die lewe. Maak my sterk in U sterkte sodat die pyn van menswees nie harde korse binne my maak nie. Help my gedagtes on trane te verwelkom en om my leed  na U toe te bring.