"X" merk die plek.

Die goud het in die strale van die son ingekruip. Die dagsê kom laat. Hier en daar is ‘n voor op die wa boom alreeds aan die verkleur. Party het ‘n gelyke hoeveelheid geel en groen blare. Dis mooi. So hartverskeurend mooi.

Die aand begin vroeg. Middag sontrale trek lui die skaduwees lank uit. Die blou van die hemel is dieper, meer intens as somer. Op die luggie kom die aroma van vars gesnyde gras. Daar is ‘n pienk “X” in die lug.

Dis aan die oostelikke kant, oos maar ook suid. My hart wil-wil ‘n rafeltjie daaraan bind. Lank staar my siel daarna. Dit dui die pad aan vir my hart. Dit gee rigting aan my verlange. Verby die bebosde rante en valeie na die dorre aarde waar bome kaal hul vingers in die hemel in steek. Dis daar waar olifante heinings platrap agter ‘n bietjie groen aan. Dis waar apies agter jou inglip om vrugte te steel.

Uit die blou van onse hemel…

Die kruis in die lug roep my selfs hoër op, hoog verby windrigtings en die ewigge gemis. Verby die blou van die hemel met die pienk kruis.

“X” merk die plek. Dit merk die plek waar my hart will wees. Dit merk die rigting waarheen ek reis. Dit merk my skatkis veilig gebêre waar afstand nie meer sal wees nie. Daar waar dood nie meer sal skei nie en waar diewe nie inbreek en steel nie.

Ek droom vandag...

Ek droom vandag in die helder, goue herfs son. Dis nie salige nag drome wat mens nie kies of kan beheer nie. Dis dagdrome wat kom soos sagte baba kombersies, omhels deur poeier geur. Drome tussen werk en bestuur. Drome wat hang soos duur parfuum.

Droom elke keer as ek verstom staan met die pragtige tonele wat my omring. Sulke mooi bome, stroompies in die berg. Daar is ‘n rooi toegeboude brug met ‘n waterval agter. ‘n Perdekarretjie in die grondpad. ‘n Ou omie met ‘n strooihoed hou die teug. Sy boepmagie druk sy denim blou borslap broek uit. Dis skildery mooi.

My hart en oog wil onthou, wil hierdie mooi bêre. Ek droom hoe Mammie en Paps dit sal geniet. Sien ek hul nou. Sy hou aan sy arm vas: “ Oe kyk net hoe mooi.” Later as ons op die rivier boot is sal hy miskien weer die rots formasies waardeer. Die plaas stalletjies met rye en rye orania pampoene en die goue wolke op die indigo lug sal hulle arms om mekaar bring.

Daar’s ‘n kafeetjie, ‘n eetplekkie of twee, drie, miskien vier. In my droom sien ek hulle die spyskaart lees. Paps vergaap hom aan die handgeskrewe swartbord lysie. Mammie verkyk haar aan die skilderye, lappies en goedjies op die mure. Droom, droom ek om hulle die mooi te wys. Om saam met hulle te swem, te bad in die siels verrykende mooi van herfs.

Miskien eendag. Ek hoop.

Droogte en meer

Dit reën vanmore hier. Dis ‘n koue reën, oestyd se reën. Die mielies staan skouerhoogte en pampoene lê in die veld. Die bome se blare begin draai na roesbruin, koper en goud. Binnekort sal die vlamme van die kleure hordes hierheen trek soos die fotograwe en blomliefhebbers na Namakwaland toe bos.

Dit laat my dink aan droeë sandlope in die wildtuin waar bome kaal arm om genade pleit. Waar klippe skadubeddings maak vir groen blaartjies om skugter ‘n huisie te maak. Waar duikertjies in die lope skuil en olifante die elektriese heinings platloop.

Ek wonder wat daar is in die barre aarde, die stof op alles, wat so in ‘n mens se siel invaar. Is daar dalk ‘n chemiese reaksie wat die boere so taai en sterk maak? Waar kom daardie uithou en aanhou vandaan? Weer probeer, sterk wees, opstaan en aangaan?

Hoe diep is die wortels wat verby die hedige droogte van êrens diep ‘n watertjie trek. Hoog en sterk staan hulle. Die winde kom, die aanvalle, die politiek, die onlus en geweld. Uit die blou van onse hemel, uit diepste van ons see, van die ewige gebergte waar die kranse antwoord gee kom die krag en die sterkte want ons hoop en geloof is in U, o Heer.