Re"en

Mens ruik die natstof van ver af. Daar is geen ander reuk soos die in die wereld nie. Die beeste ruik dit ook. Hulle maal rond tot die rooi stof wolke word. Die altyd dorstigge aarde wag ongeduldig vir die vlaag en buie. Dit suig die water in soos n kind met n strooitjie. Gou-gou na die reen steek die eerste blaartjies op in vrome dankbaarheid. Selfs die voeltjies sing n nuwe lied.

Mens kan nie regtig reen waardeer as jy nog nooit in Afrika was nie. Net soos die weeskind n spesiale waardering vir die aanneem ouers het. Of die siel wat weggegooi was, verstote, verlate en weer n tuiste vind, desperaat daaraan klou. Vir n honger mens is elke bitter ding soet. Dors vra nie of die water skoon is nie.

Droee dorre aarde wat bars, wat dors na n druppel genade. Brandmaer koeie met ribbes wat aaklig deur die velle steek en boutbene wat bakhand vlerke om die stert waghou. Die windpompe en lee damme wat die verlate vlaktes bespikkel.

Daar is mos droogte in mens se siel ook. Dis n droogte wat smag na geliefdes, na wat bekend is. Om in die vreemde te smag na n ou-ou liedjie in Afrikaans. Om al die geure en kleure van koffie en tee te ervaar maar alles proe maar die goor selfde want jy verlang na jou ma se dun, goue randjie koppies met die blommetjies op. Dis om n bars in jou siel te he soos die damme waar die modder verander in n droee gebarste mosaik.

Mens smag na die lavenes van bekendes en bekendheid. Jou oe soek-soek na TV programme oor Afrika. In die stad luister jou ore vir daardie hemel taal. Miskien eendag hoor jy dit. En oomblikke later is julle nie meer vreemdelinge nie.

Reen op die sinkdak. Reen wat die grashalmpie se koppie laat buig. Reen wat met die morelied klip-klop, klip-klop aankom. Reen wat stof laat gaan le. Reen vir n dorstigge siel.

O Genade, bring tog seblief net n bietjie reen.