Dan Verlang ek Na die Hemel

Ek onthou toe jy gebore was, toe ek van die skool huis toe gewarrel het om my nuwe boetie te sien. Daar was tye van saamspeel en ondervindinge met my sussies wat ek nie meer onthou nie. My skoolmaats het in my oe, skielik oud geword en die mans se bleskoppe en dames se plooitjies sit snaaks op my oog. In my is hulle almal nog jonk. Dit laat my na die Hemel verlang.

Die land is nie meer my land nie want dit het so drasties verander. Nie net die name nie maar die plekke het ‘n atmosfeer van “bang” wees. Die mense skerm rond soos dassies op klippe wat elkeen prober om so ietsie bymekaar te kry om van te lewe. Dit laat my na die Hemel verlang.

Die mense het oor die algemeen verander. Die oe wat na my kyk het almal skaduwees in. Dis asof almal alcohol nodig het net om een voet voor die ander te kan sit. Wel, ek skat dit is skriftuurlik want dit se erens in Spreuke dat sterk drank moet gegee word vir hom wat rou. En ja, ek dink Suid Afrika rou vir die vreeslike situasie wat nou ons land is. Dit laat my na die Hemel verlang.

Is ander lande beter? Glad nie. Miskien in hulle skeinheilige voorgee om die beste voetjie voor te sit maar alhoewel meeste mense hier nog in houthuise bly sonder diefwering, is daar soveel slaggate in die wette en morele verval dat meeste hulle dae spandeer om die gate te vermy of uit gate te klim. Dit laat my na die Hemel verlang.

Amerikaners oor die algemeen aanbid geld.  Daar is geen groter status as om ryk te wees nie. Dit maak nie regtig saak hoe jou rykdom gekom het nie of wat jou karakter is nie, solank jy geld kan maak. Die waansin veroorsaak arm mense wat harde fiesiese werk doen, om hulle hele salaris uit te gee op lottery kaartjies en krap kaartjies. Dit laat my na die Hemel verlang.

Kerke loop leeg terwyl meer en meer vermaaks parke opskiet. Kersuitbeeldings op publieke pleine word onwettig verklaar terwyl yogi’s op dieselfde plekke sit met gekruisde bene en mediteer. Sommige state laat toe dat mense kaal rondloop in die strate maar as mens se aborsie of perversiteit is verkeerd, word jy aangekla van haatspraak. Dit laat my na die Hemel verlang.

Waar kan ons gaan om rus te vind? Waar is daar reinheid en vrede en geregtigheid? Waar kan jy wegkruip van gemors musiek en gemors beelde en gemors films? Dit laat my na die Hemel verlang.

Wanneer ek in Suid Afrika is kommer ek oor my kinders en kleinkinders, vriende en familie. Wanneer ek in Amerika is, breek my siel van verlange na my land en sy mense. Dit laat my na die Hemel verlang.

Ek wonder hoe my pa en ouma en vriende wat reeds weg is, sou dink oor dinge. Ek verlang na lank saamsit en gesels. Tyd gly tussen my vingers soos woestyn sand want strand sand sit tussen my vingers vas. Dit laat my na die Hemel verlang.

My hart vind pouses in die Woord. My siel skugter in die aanbiddingslied. Maar die vlakheid van die tydelikke, die stof op die spieel, die gordyn van hierdie vlees frustreer en hou my aards. Dit laat my na die Hemel verlang.

Wat is in ‘n Naam?

Die een ding wat my bo enige ander gepla, gekrap het gedurende my besoek aan Suid Afrika hierdie jaar, was die naam veranderinge. Daar is niks so verwarrend as om na ‘n plek, ‘n straat te soek en dan uit te vind dat dit nie meer bestaan nie. Die gevoel is amper asof jou hele geskiedenis uitgevee word. Asof die herinneringe wat in jou is, ‘n fars is. Dis asof jy nie bestaan het nie. Miskien is dit die rede vir die baie oorbenamings, ek weet nie…

My liewe man het ‘n naam verandering beleef. In sy ongeredde, wilde dae was hy “Pinky” en baie van sy ou vriende en familie noem hom nog steeds “Pink”. Dis ‘n naam wat geassosieer is met ‘n persoon en ‘n geskiedenis waarvan ek nie deel is nie. Elke keer wanneer iemand hom so noem dan weet ek twee dinge. Eerstens weet ek dat hierdie person hom al vir baie jare ken, dat hulle ‘n geskiedenis het. Tweedens weet ek dat hierdie geskiedenis deel is van sy ou lewe, voordat hy sy lewe aan Jesus Christus gegee het.

So dikwels spartel ons met wie ons is of wie ons was. Daar is mensies wat soos die Israel van Esiekeel in hulle geboortebloed sukkel. Wat nog gebonde is aan die pa en ma wat hulle verwerp en gevloek het, wat die woorde van haat nie uit hulle gedagtes kan kry nie. Dit weerklink soos die egos van ‘n gekrapte plaat in ‘n lee huis, oor en oor en oor in hulle siele. Of dalk is dit die bestaan van nasie, of geslag, of taal, of kleur wat die donker oor ‘n geskiedenis hou.

Paulus skryf aan die Korinteers “En dit is wat sommige van julle was. Maar julle het jul laat afwas, julle is geheilig, is geregverdig in die Naam van die Here Jesus Christus en deur die Gees van onse God.” Daar is ‘n definitiewe voorheen en nou. Daar is ‘n verlede en ‘n hede. ‘n Toe en nou. Daar is iets wat die tyd verdeel het, wat ‘n onuitwisbare merk op die tydlyn gemaak het van wat ons is, en wat ons was.

 

Daar is ‘n plek van afsterwe. Daar is ‘n Golgotha berei vir elkeen van ons waar ons die oue, die eie ek, kruisig en waar ‘n nuwe mens gebore word. Daar, aan daardie kruis is die aanklag van ons verlede vasgenaal. By daardie kruis verloor ons die identiteit van slawerny, van siekte en verdriet. En in daardie kruis verdwyn ons geskiedenis van smart. Aan die Galasieers skryf Paulus dat dit nie meer ek is wat lewe nie maar Christus wat in my leef en die lewe wat ek nou leef, leef ek in die geloof in Christus Jesus.

Hoe hou ons dan vas aan die oue wanneer die Here vir ons die nuwe aanbied? Hoe hardloop ons dan terug na die vleispotte van Egipte, om weereens aan die pyntafel van ons gebrookenis aan te sit? Is daar nuwe lewe in jou siel, ware nuwe lewe? Kan jy met totale eerlikheid se: dat die oue is verby en die nuwe het gekom? Waar begin jou geskiedenis?

Daar is ‘n plek van sielerus waar die geskiedenis van ons verlede nie meer ons toekoms vasdraai nie. Hierdie plek het vir almal dieselfde address. Dis ‘n address wat nooit sal verander nie. Dis ‘n naam wat vir ewig sal stand hou. Dis ‘n lewensverhaal wat tot in ewigheid in uitstrek waar daar nie meer verdriet, skeiding, wreedheid en naaktheid is nie. Daar is ‘n plek waar almal welkom is, as hulle deur die deur kom. Daar is ‘n naam wat ook ‘n plek is, ‘n toekoms is, waar ons op kan staan.

In hierdie naam is daar geen verwarring, of verdwaaldheid want alle wysheid en openbaring is daar. In hierdie naam vind ons vrede, aanvaarding, ware liefde, en ewige verwantskap. Ons vind ons ware self want ons kyk na onsself vanuit ‘n openbarings gesigspunt. Daar is geen virwisseling of verandering nie. Daar is ‘n ewige rots, ‘n son wat nooit ondergaan nie. Daar is ‘n hoop en ‘n lewe.

Hierdie naam, hierdie plek, is Jesus Christus, die seun van die alleen lewendigge God.

'n Universieele Waarheid

My skoonpa was amper 80 en het die suurstof pypie so baie onder sy neus gehad dat daar 'n duikie op sy dierbare ou wange was. Tog het hy steeds bietjie tyd gemaak om met my te gesels. Ons het nooit doekies omgedraai nie. Dinge was altyd sommer net reguit tussen ons. Hierdie keer het ons oor sy gesondheid gepraat. Hy was reg om sy Meester te ontmoet en het daarna uitgesien. Hy het 'n goeie vol lewe agter sy rug gehad en het my vertel dat elke more wanneer hy wakker word het hy gese: " Ag, Here gaan U my nog 'n dag hier laat bly." Hy het net een versoek gehad en dit was dat hy nie sy kinders moet oorleef nie. Skoonpa het nog vyf jaar langer geleef en sy versoek was nie toegestaan nie. Ons het hierdie brawe man wat deur die Koreanse oorlog was, 7 kinders grootgemaak het en gehelp het om 'n kerk te stig, sien ween oor die graf van sy oudste seun. 'n Wegloop seun, 'n seun wat baie hartseer en lyding veroorsaak het, maar tog nog 'n seun. En in my hart het ek geweet dat dit verkeerd is vir 'n ouer om sy kind te begrawe. Dis net so verskriklik verkeerd. Dis teen die natuur, dis teen alles wat menswees is.

Dis 'n pyn wat nie getroos wil word nie. Dis 'n pyn wat uit die diepste van die siel van die moeder gekom het, wat twee jaar gelede die stille nag geskeur het met haar rou-roep vir haar oudste seun wat verongeluk het. Dis die hart wat maar nie weet wat om met die smart te doen nie. Elke keer as ek haar sien dan pluk daardie kreet vir haar seun nog aan my hart en dan se iets hier binne in my: "Waar is die troos?"

Dis die pyn waarna ek luister wanneer ek koffie drink saam met die moeder wie se enigste seun deur die polisie doodgeskiet is. Dis die weemoed en rou wat haar jaag, haar dryf om antwoorde te soek. Dis die gekerm in haar hart en haar arms wat nou leeg is. Al was 'n hy nie meer 'n kind nie was hy haar kind. Haar smart wil nie tot rus kom nie. Sy wil nie aangaan met lewe nie. Sy draai telkens om en om en om, om die een dag wat haar aarde vir ewig geskud het.

Ek voel so dof en verdwaas as ek nader aan my hart beweeg met die dag toe ons gesin die trama van 'n kind se afsterwe beleef het. Dae van bid en pleit by die Here om haar lewe te spaar, van glo vir 'n wonderwerk, van my kop laat sak en my ore toestop vir enige iets wat anders as "lewe" oor haar gespreek het, het geeindig in 'n kort boodskap van haar broer: "Tannie, Sus het dit nie gemaak nie."  Daar is nie genoeg trane vir my suster nie. My hart skeur daagliks en ek weet nie hoe sy een voet voor die ander sit nie. Fiesiese pyn kan nie kers vashou teen hierdie angstigge leed nie. Woorde is leeg. Afwesigheid is donker. Leed en pyn, die pyn op soveel verskillende lae. Dis soos brood en water, soos suurstof en lig, soos die grond onder my voete en die hemel bo my kop, dis soos niks en soos alles want ek weet nie wat om met dit te doen nie.

Van erens uit my siel kom 'n ander gesig na my; 'n vrou op haar kniee met lappe besig om die bloed van die grond op te vee. Dan staan sy aan die voet van 'n houtkruis terwyl sy bloed drup, drup en ek wil skreeu. Ek wil skreeu vir haar onthalwe. Vir die mens, die moeder, die vrou wat daar staan en haar hart laat vermorsel. Die Vader stuur sy seun uit liefde om 'n mensdom te red. Die moeder kry 'n swaard wat deur haar hart ruk en haar knak.  Maar hier in is my hoop. In hierdie vrou se smart is my rus. Geen ander vrede te vind maar hier, hier in haar kermende siel vind ek die toekoms, die lewe.